คำสั่ง Stop Loss เป็นเครื่องมือที่นักลงทุนใช้เพื่อจำกัดความเสี่ยงโดยการขายสินทรัพย์เมื่อราคาลดลงถึงระดับที่กำหนดไว้ล่วงหน้า (ราคาหยุด). วงเงินสูงสุดที่ยอมรับได้ในการขาดทุน (Stop Loss) ขึ้นอยู่กับความเสี่ยงที่นักลงทุนแต่ละคนรับได้ ซึ่งอาจเป็นเปอร์เซ็นต์ของเงินลงทุน หรือระดับราคาที่แน่นอน.
การกำหนด Stop Loss:
เปอร์เซ็นต์ของเงินลงทุน:
นักลงทุนอาจกำหนด Stop Loss ไว้ที่ 5%, 10% หรือ 20% ของเงินลงทุน. ตัวอย่างเช่น, หากลงทุน 10,000 บาท และกำหนด Stop Loss ที่ 10%, คำสั่งจะถูกขายเมื่อราคาลดลงเหลือ 9,000 บาท.
ระดับราคา:
นักลงทุนอาจกำหนด Stop Loss ตามแนวรับ (support level) หรือแนวต้าน (resistance level) ในกราฟราคา เพื่อป้องกันการขาดทุนจากการเปลี่ยนแปลงราคาอย่างรุนแรง.
ความผันผวนของตลาด:
ควรพิจารณาความผันผวนของสินทรัพย์นั้นๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูก Stop Loss จากความผันผวนระยะสั้น.
การวิเคราะห์ทางเทคนิค:
การวิเคราะห์แนวรับแนวต้าน หรือรูปแบบราคาบนกราฟ สามารถช่วยในการกำหนดจุด Stop Loss ที่เหมาะสม.
ข้อควรพิจารณา:
ความเสี่ยงที่ยอมรับได้:
นักลงทุนควรพิจารณาความสามารถในการรับความเสี่ยงของตนเองในการกำหนด Stop Loss.
กลยุทธ์การลงทุน:
Stop Loss เหมาะสำหรับทั้งนักลงทุนระยะสั้นและระยะยาว แต่ต้องปรับตามสไตล์การลงทุน.
ความผันผวนของตลาด:
ตลาดที่มีความผันผวนสูง อาจต้องใช้ Stop Loss ที่แคบลง.
ต้นทุน:
การใช้ Stop Loss อาจมีค่าธรรมเนียมเพิ่มเติมจากการซื้อขาย.
ตัวอย่าง:
สมมติว่านักลงทุนซื้อหุ้นที่ราคา 100 บาท และตั้ง Stop Loss ไว้ที่ 90 บาท (10% ของราคาซื้อ). หากราคาหุ้นลดลงเหลือ 90 บาท คำสั่ง Stop Loss จะถูกกระตุ้น และหุ้นจะถูกขายในราคาตลาด ณ ขณะนั้น. ในตลาดที่มีความผันผวน ราคาที่ขายอาจต่ำกว่า 90 บาทเล็กน้อย.
สรุป:
Stop Loss เป็นเครื่องมือสำคัญในการบริหารความเสี่ยงในการลงทุน ควรศึกษาและปรับใช้ให้เหมาะสมกับสไตล์การลงทุนและระดับความเสี่ยงที่ยอมรับได้.
ตัวอย่าง:
สมมติว่านักลงทุนซื้อหุ้นที่ราคา 100 บาท และตั้ง Stop Loss ไว้ที่ 90 บาท (10% ของราคาซื้อ). หากราคาหุ้นลดลงเหลือ 90 บาท คำสั่ง Stop Loss จะถูกกระตุ้น และหุ้นจะถูกขายในราคาตลาด ณ ขณะนั้น. ในตลาดที่มีความผันผวน ราคาที่ขายอาจต่ำกว่า 90 บาทเล็กน้อย.
สรุป:
Stop Loss เป็นเครื่องมือสำคัญในการบริหารความเสี่ยงในการลงทุน ควรศึกษาและปรับใช้ให้เหมาะสมกับสไตล์การลงทุนและระดับความเสี่ยงที่ยอมรับได้.